YETİM
Mutlu doğdum mutsuz yaşadım ben çocukluğumu
Yetimim, kimsesizim diye kimler kesmedi ki yolumu
Her gelen kenara itti, hor gördüler umudumu
Şefkatle sevecek birini bulamadım dünyama
Yaradanım dertli yaratmış, tadamadım mutluluğu
Çocuklar oyunlar oynarken, ben işte alırdım soluğu
Yorgun argın yatarken, döşek yapardım yolluğu
Şefkatle sevecek birini bulamadım dünyama
Yama dolu elbiseler olmuştu bayramlıklarım
Boya sandığımın fırçalarıydı oyuncaklarım
Babam sorulunca kırmızıya dönerdi yanaklarım
Şefkatle sevecek birini bulamadım dünyama
Gülmeyi bilmiyordu benim masum çocuk yüzüm
Suçum neydi ki, on ikisinde ayırdı ölüm
Babalarıyla gezen çocuklarda kaldı hep gözüm
Şefkatle sevecek birini bulamadım dünyama
Çok defa vurdular, kırdılar kolumu kanadımı
Dik durdum, ezilmedim, harama el sürmedim
Sessiz ağladım, hıçkırık bağladım gecenin ayazına
Şefkatle sevecek birini bulamadım dünyama.
MEHMET DUMAN
